No i stało się! Ze stajni Rolanda, podczas światowej premiery, która odbyła się 30 kwietnia 2011 w  Sali Kameralnej Filharmonii Narodowej w Warszawie, wyprowadzono czarnego rumaka. W pełnej okazałości – V-Piano Grand!

Instrument który dzięki najnowszej technologii jest wersją elektroniczną „żywego” fortepianu. V–Piano Grand stał dumnie w świetle scenicznym czekając na kogoś kto nad nim zapanuje. Do prezentacji zaproszono koncertującą – po całym świecie – pianistkę Yuko Kawai, laureatke III nagrody III’ego Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina w Mariańskich Łaźniach.

Yuko jako pianistka o nie małej dyskografii zawierającej interpretacje muzyki Chopina, miała nas przekonać że V–Piano Grand ma szanse „nazywać się” fortepianem!

Zanim Yuko pojawiła się na scenie, spojrzałem na instrument. Cóż w świetle sceny prezentował się bardzo elegancko. Jestem przekonany, że każdy pianista czy klawiszowiec siadając przy takim instrumencie od razu czułby się w pełni dowartościowany. Kształt, kolor, „design” identyczny jak w fortepianie gabinetowym, aż chciało się usiąść i choć przez chwilę pograć na instrumencie. Ale cóż ten dzień akurat nie należał do mnie. Ciekawy byłem jak bardzo zaskoczy mnie dźwięk tego instrumentu (pozytywnie czy negatywnie – ups). Wiedziałem jedno – wygląd jest idealny, teraz to co najważniejsze – dźwięk, i to co kocham najbardziej w instrumentach – dusza!

Yuko weszła na scene w pięknej białej sukni opierając się klasycznie o fortepian oddała pokłon publiczności… chwila ciszy i pierwsze dźwięki „Lento con gran espressione cis-moll” WN37 F. Chopina. Z głośników wbudowanych w pudło rezonansowe, zaprojektowanych i rozmieszczonych tak aby jak najwierniej oddać naturalność brzmienia instrumentu, popłynęły dźwięki ciepłego okrągłego nasyconego alikwotami „piano”. Ta dynamika tak banalna wbrew pozorom jest w stanie w mgnieniu oka zniszczyć reputacje każdego walczącego o godne miano fortepianu elektronicznego instrumentu klawiszowego. Tutaj V-Piano pokazał swoją klasę. Nasycenie alikwotami, ciepłe brzmienie, naturalne zniekształcenia harmoniczne, oraz praca strun i młoteczków w górnych rejestrach w pełni dały się słyszeć na sali koncertowej. Bez obawy można grać cicho i oszczędnie co często jest niemożliwe w przypadku płytkich i bezbarwnych brzmieniowo instrumentów elektronicznych imitujących brzmienie fortepianu.

Kolejny utwór Walc As –dur WN47F. Chopina w wykonaniu Yuko, odkrył oblicze ciepłego (jakby lampowego) brzmienia V–Piano Grand. Rejestr basowy w moim odczuciu brzmiał bardzo pełnie, wyraźnie lecz nie ostro. Podobne odczucia miałem przy odbiorze rejestru górnego. Środkowy rejestr instrumentu odebrałem jako dość ciepły w dźwięku i charakterze. Wykonanie „Scherzo b-moll” op.31F. Chopina ukazało, iż rejestry są bardzo dobrze wyrównane i stanowią całość, okraszone bardzo naturalistycznym i „żywym” strojeniem instrumentu. Forte grane w różnych rejestrach okazało sie mocne i czytelne.

Praca pedału w średniej dynamice „mf”, oraz jego współdziałanie z selektywnością poszczególnych dźwięków w moim odczuciu lekko przykrywała ich selektywność. Cały instrument jest jednak konfigurowany w pełni, w każdym aspekcie co daje możliwość dostosowania wszelkich ustawień do potrzeb instrumentalisty. Ostatnim utworem przed przerwą był Chopinowski „Polonez As-dur” op.53, który potwierdził opisane wyżej wrażenia.

W czasie przerwy zastanawiałem się czy uda mi się prozmawiać z Yuko o odczuciach i wrażeniach jakie dostarczyła jej gra na instrumencie Roland’a. Zastanawiało mnie czy podczas gry artystka musiała zmagać się z instrumentem czy raczej pozwalała mu po prostu brzmieć „i istnieć na scenie”. Moja rozmowa nie była jednak pewna i przesądzona postanowiłem więc po drugiej części koncertu dostać się za wszelką cenę do garderoby i tam zamienić kilka słów z wykonawczynią (tylko czy będzie chciała?). Na to pytanie nie znałem jednak odpowiedzi. Pożyjemy zobaczymy. Słysząc gong, poszedłem na drugą część koncertu.

Po przerwie do artystki dołączył Kwartet Smyczkowy w składzie Jan Lewtak – skrzypce, Krzysztof Bąkowski – skrzypce, Marek Marczyk – altówka, Angelica Wais – wiolonczela. Wykonując wspólnie wielkie dzieło Koncert fortepianowy e- moll op.11 F.Chopina. Na tym polu instrument sprawdził się znakomicie, pięknie współbrzmiąc z kwartetem smyczkowym. Nie wybijał się brzmieniowo, a raczej wtapiał w całość składu instrumentalnego.

Rozmieszczenie głosników w V-Grand Piano jest na tyle realistyczne, iż instrument bardzo dobrze oddał wrażenie prawdziwego pudła rezonansowego. Po koncercie udałem się do garderoby i… udało się. Yuko zgodziła się porozmawiać o odczuciach. Nie zostaje mi więc nic innego jak przedstawić je Wam!