Chcąc opisać Wam Roland’a RD-700NX przypomniałem sobie kilka rozmów z kolegami klawiszowcami z różnych zespołów, z którymi wymieniałem dość kulturalne rozmowy na temat instrumentów typu Stage Piano, a górnolotnie formułowane mysli brzmiały mniej więcej tak:

Wiesz… chcę mieć fajne piano, dynamiczne, na koncerty, o super brzmieniu, takie aby było je dobrze słychać wśród instrumentów w moim bandzie… i żeby nie było tak, że grając melodię pojedynczymi dźwiękami muszę podciągać volume w klawiszu… po za tym dobrze brzmiący soczysty rhodes – wiesz, żeby dobrze brzmiał jak położę prosty akord… aaaa… no i hamondy z powerem… a i jeszcze pady… wiesz do grania dwoma palcami. No bo padami wiele nie zagram. No i nie za ciężki, przecież nie będę tego tachał na scenę… chyba że będzie technika.

Po tak kunsztownym doborze słów, nie pozostawało nic innego jak wznieść toast za celnie skonstruowane idee. Prawdziwy problem pojawiał się jednak gdy trzeba było wyjąć z kieszeni parę groszy i zainwestować w dobry instrument. Wtedy percepcja wyostrzała się i argumenty kolegów nieco bladły w kontekście zbliżającego się wydatku. I tak z biegiem czasu natknąłem się na Roland’a RD700-NX o którym już wiele słyszałem. Ponieważ własne doświadczenie gry na instrumencie wygrywa z każdą udaną bądź nieudaną recenzją postanowiłem podzielić się swoimi spostrzeżeniami z Wami. Nie napiszę tutaj czy jest to według mnie najlepszy model Stage Piano w swojej klasie gdyż taką ocenę wystawicie sobie sami wedle własnego uznania. Ja jedynie zwrócę Wam uwagę na kilka istotnych elementów „tej układanki”, która nosi symbol RD-700NX.

Dla każdego muzyka klawiszowca grającego na scenie najważniejsze są w instrumencie: brzmienie, własne setupy – szybkość dostępu do nich, oraz ergonomia pracy z instrumentem czyli intuicyjne – dobre rozmieszczenie funkcji, a także barw oraz przycisków do ich zmian (nie raz zdarzało mi się zacząć solo na pianie i zakończyć je na brzmieniu typu smyczki co spowodowane było przypadkowym włączeniem nie tej barwy – za małe bądź źle rozmieszczone klawisze do zmiany brzmienia itp.).

Zacznę więc od klawiatury i brzmienia…

Nawet przy wyłączonym klawiszu sam dotyk klawiatury sprawia bardzo dobre wrażenie. Naprawdę dobrze leżące i wystarczająco ciężkie klawisze dają poczucie fortepianowych klawiszy. Granie na niej jest dużą przyjemnością (jest lepsza niż w moim modelu RD-700). Bardzo dobrze gra się szybkie przebiegi i ładnie przenosi dynamikę. Mogę z pewnością powiedzieć, że jedna z lepszych na których grałem.

Fortepiany, fortepiany, fortepiany…

Fortepiany są podzielone na trzy grupy (szybkiego dostępu): koncertowe, studyjne, jasne. Barwy oceńcie sami. W pliku można posłuchać kilka barw z wyżej wymienionych grup (nagranie zostało wykonane bez żadnych preampów, zarejestrowane przy użyciu przetwornika Solid State Logic). Moim zdaniem barwy te bardzo wpływają na sposób gry co oznacza, że Panowie z Roland’a postarali się przy kreowaniu brzmień dając muzykowi do ręki brzmienia które są bardzo „intuicyjne” (w kontekście improwizacji) . Warto też wspomnieć, iż pod ręką mamy możliwość włączenia kompresora który ma wiele ustawień kompresji fortepianowych barw, co często jest przydatne w wypadku „nadpobudliwego” grania dynamicznego lub nadużywania rejestru basowego. Na wzmiankę zasługuje również funkcja „sound fokus” która działa jak „enchanser” – wypychając przy tym jeszcze bardziej brzmienie do przodu…

Barwy z serii El.Piano

Tutaj także mamy do wyboru szybki dostęp do trzech grup tych instrumentów: Rhodes, Wurlitzer, El.piano. Poprzednim sposobem zamieszczam kilka próbek barw (niektóre z nich współbrzmią z barwami typu PAD oraz z zaimplementowanymi rytmami, które posiada RD-700NX).

Znawcy serii RD uważają, iż w poprzednich modelach barwy typu rhodes posiadały więcej zadziora przy mocnej dynamice gry. Bardzo istotnym atutem barw typu Piano i El.Piano, jest możliwość kreowania własnej barwy, odpowiednio łącząc różnego rodzaju efekty: strun, pudeł rezonansowych, stroju instrumentu, akcji młoteczków, efektu działania pedału itp. Można więc wykreować własny instrument, o ciekawym i autorskim brzmieniu.

Jeśli chodzi o pady brzmią bardzo podkładowo i oczywiście w Roland’owski sposób. W kontekście łączenia ich z brzmieniami Piano oraz El. Piano dają bardzo przyjemny efekt ciepła i wypełnienia głównej barwy. W obrębie zestawu barw typu PAD mamy do czynienia z prostymi ale bardzo pełnymi, ciepłymi brzmieniami prostych barw padowych. Kilka z nich udostępniłem w dziale „Pliki do pobrania”. Zapraszam do odsłuchu.

Kolejnym zestawieniem brzmień, który zasługuje na uwagę jest moduł organowy z elektroniczną implementacją drawbar’ów… I tutaj zostałem miło zaskoczony, gdyż barwy zostały polepszone odnośnie wersji RD-700, oraz została dodana możliwość przypisania dwóm dodatkowym podręcznym kontrolerom FX’ów różnego typu efektów (od przesteru po vibrato, chorus i flanger).

Jeśli chodzi o wygodę pracy z instrumentem Roland’a, wiadome jest już z poprzednich modeli, iż wszystko jest pod ręką i do zaprogramowania. Przejrzystość funkcji, wielkie przyciski barw, szybkie setupy, USB do zapisu własnych ustawień, szybka kontrola głośności barw oraz możliwość łączenia do 4 brzmień naraz w dowolnej kolejności podczas gry, są dużymi atutami w seriach RD. Można po prostu powiedzieć: pomysłowo zorganizowana bestia. Żałuję iż nie ma możliwości rozbudowy instrumentu o kartę z dodatkowymi brzmieniami (przyznam iż barwy typu „Strings” w moim podstarzałym RD-700 wygrały w potyczce z „ NX” i z chęcią wpakował bym w model NX dodatkowe Strings’y).

Wiele można by pisać o tym instrumencie i wiele zostało napisane. Moim zdaniem RD-700NX to instrument o pięknych fortepianach, głębokich i słodkich Rhodesach, ciepłych Padach i przyjemnych barwach typu Organ. Instrument który daje możliwości stworzenia ciekawych własnych brzmień fortepianów i elektrycznych pianin. Jest to również sterownik o wspaniałej klawiaturze do gry oraz instrument o bardzo przejrzystej funkcjonalności. Kto wie… może właśnie NX?